بدون هیچ ترسی من را دوست داشته باش

وضیعی فی خطوط یدی

و در لابه لای خطهایی که در کف دستان من وجود دارد ناپدید شو

احبینی لاِسبوع لِایام لِساعات

من را برای یک هفته , برای چند روز و حتی برای یک ساعت دوست بدار

فلست انا الذی یهتم بالابد

زیرا من آن کسی نیستم که به ابدیت ایمان داشته باشم

احبینی احبینی

دوستم داشته باش , دوستم داشته باش

تعالى واسقطی مطرا على عطشی وصحرائى

بیا و همچون قطره های باران بر تشنگی و خشکی که درمن وجود دارد ببار

وذوبی فی فمی کالشمع وانعجبی باجزائی

و همچون شمع دربین لبهایم بسوز و با روح من یکی شو

احبینی احبینی

دوستم داشته باش , دوستم داشته باش

احبینی بطهری او بأخطائى

من را همراه با پاکی و گناهی که دارم دوست داشته باش

احبینی وغطینی ایا سقفا من الازهار

دوستم داشته باش و با تن پوشی از گلها من را بپوشان

یا غابات حنائى

ای تویی که همچون جنگلی از مهربانی ومحبت هستی

انا رجلا بلا قدرا

من آن مردی می باشم که هیچ سرنوشتی ندارم

فکونی انتی لی قدری
تو سرنوشت و هدف من باش
احبینی احبینی

دوستم داشته باش , دوستم داشته باش

احبینی ولا تـتـسائلی کیف

بدون آنکه بپرسی چگونه و چطور, دوستم داشته باش

ولا تـتـلعثـمی خجلا

و نگذار شرم و خجالتی که در تو می باشد باعث درنگ تو شود

ولا تـتـساقطی خوفا

و نگذار که ترس در وجود تو رخنه پیدا کند

کونی البحر والمیناء
همچون دریای من و بندرگاهی برای من باش
کونی الارض والمنفى

همچون سرزمینی برای راحتی من و تبعید گاهی برای من باش

کونی الصحوة والأعصار

همچون نسیم و طوفانی برای من باش

کونی اللـیـن والعنفـى

همچون نرمی و به سان خشونتی برای من باش

أحبینی أحبینی

دوستم داشته باش , دوستم داشته باش

معـذبتی وذوبی فی الهواء مثلی کما شـئـتی

همانند من درعشق بسوز و با تمام وجود عاشق من شو

أحبینی بعیدا عن بلاد القهر والکبت

من را به دور از سرزمین ترس و رنج دوست داشته باش

أحبینی أحبینی

دوستم داشته باش , دوست داشته باش

نامه هایی برای تمام زنان جهان
این نامه ی آخر است .....
پس از آن نامه یی وجود نخواهد داشت
این واپسین ابر پر باران خاکستری ست
که بر تو می بارد ؛
پس از آن دیگر بارانی وجود نخواهد داشت

این جام آخر شراب است بانو ؛
و دیگر نه از مستی خبری خواهد بود ؛
نه از شراب ...

آخرین نامه ی جنون است این
... آخرین سیاه مشق کودکی
دیگر نه ساده گی کودکی را به تماشا خواهی نشست ؛
نه شکوه جنون را .....

دل به تو بستم گل یاس ِ دلپذیر ....
چون کودکی که از مدرسه می گریزد
و گنجشک ها و شعرهایش را

در جیب شلوارش پنهان می کند

من کودکی بودم ؛
گریزان و آزاد
بر بام شعر و جنون
اما تو زنی بودی ؛
با رفتارهای عامیانه
زنی که چشم به قضا و قدر دارد
و فنجان قهوه
و کلام فالگیران
.... زنی رو در روی صف خواستگارانش

افسوس ....
از این به بعد در نامه های عاشقانه ؛
نوشته های آبی نخواهی خواند
در اشک شمع ها ؛
و شراب نیشکر
ردّی از من نخواهی دید

از این پس در کیف نامه رسان ها
بادبادک رنگینی برای تو نخواهد بود
دیگر در عذاب زایمان کلمات
و در عذاب شعر حضور نخواهی داشت

جامهء شعر را بدر آوردی
خودت را بیرون از باغهای کودکی پرتاب کردی
و بدل به نثر شدی .....ا

اللیلُ یسألُ من أنا

أنا سرُّهُ القلقُ العمیقُ الأسودُ

ؤ أنا صمتُهُ المتمرِّدُ

قنّعتُ کنهی بالسکونْ

ولفقتُ قلبی بالظنونْ

وبقیتُ ساهمةً هنا

أرنو وتسألنی القرونْ

أنا من أکون؟

والریحُ تسأل من أنا

أنا روحُها الحیران أنکرنی الزمانْ

أنا مثلها فی لا مکان

نبقى نسیرُ ولا انتهاءْ

نبقى نمرُّ ولا بقاءْ

فإذا بلغنا المُنْحَنى

خلناهُ خاتمةَ الشقاءْ

فإِذا فضاءْ!

والدهرُ یسألُ من أنا

أنا مثلهُ جبّارةٌ أطوی عُصورْ

وأعودُ أمنحُها النشورْ

أنا أخلقُ الماضی البعیدْ

من فتنةِ الأمل الرغیدْ

وأعودُ أدفنُهُ أنا

لأصوغَ لی أمسًا جدیدْ

غَدُهُ جلید

والذاتُ تسألُ من أنا

أنا مثلها حیرَى أحدّقُ فی ظلام

لا شیءَ یمنحُنی السلامْ

أبقى أسائلُ والجوابْ

سیظَل یحجُبُه سراب

وأظلّ أحسبُهُ دنا

فإذا وصلتُ إلیه ذابْ

وخبا وغابْ

 ترجمه فارسی در ادامه مطلب

وعود من العاصفة

و مشتاق حرف حرف نام تو باشم

مثل کودکی که مشتاق تکه ای حلواست

مدت هاست نامت

بر روی نامه هام نیست

از گرمی ان گرم نمی شوم

اما امروز در هجوم اسفند

پنجره‌ها در محاصره

می خواهم تو را به نام بخوانم

اتش کوچکی روشن کنم

چیزی بپوشم

وتو را ای ردای بافته از گل پرتقال

وشکوفه‌های شب بو احضار کنم

نمیتوانم نامت را در دهانم

وتو را در درونم پنهان کنم

گل با بوی خود چه میکند؟

گندم زار با خوشه؟

با تو سر به کجا گذارم؟

کجا پنهانت کنم؟

وقتی مردم تو را

در حرکت دستهام

موسیقی صدام

توازن گام هایم می بینند

تو که قطره بارانی بر پیرهنم

دکمه طلایی بر استینم

کتاب کوچکی در دستانم

و زخم کهنه ای بر گوشه لبم

با این همه فکر میکنی پنهانی و به چشم نمی ایی؟

مردم از عطر لباسم می فهمند

معشوق من تویی

از عطر تنم می فهمند

با من بوده ای

از بازوی به خواب رفته ام می فهمند که زیر سر تو بوده

دیگر نمی توانم پنهانت کنم

از درخشش نوشته هام می فهمند به تو می نویسم

از شادی قدم هایم، شوق دیدن تو را

از انبوه گل بر لبم بوسهٔ تو را

چه طور می خواهی قصهٔ عا شقانه مان را

از حافظهٔ گنجشکان پاک کنی؟

و قانع شان کنی که خا طرات شان را منتشر نکنند؟

طيفك في بالـي .. كلمات د. أديب بازهير

أنا أحبـك و أموت فيـك         و طيفك ساكـن في بالـي

وعيونـك  أنـا أعشقهـا         وأسهرهـا والسهر يحلالـي

في الزحمـه أفكـر  فيـك         و اشلون لو جلست لحالـي

أنا شمعه ولجـلك أحرقهـا         لجل تنـورلك عتم الليالـي

تعال الحيـن  بالله عليـك          وشوف بحبك ايش جرالـي

عيوني تبكـي من شوقهـا          وقلبي يشكـي من حالـي

كل همـي كيف أرضيـك         وهذا كل حلمي و آمالـي

أدور الفرحـه  و أسرقهـا         وأعطيك من فرحي ياغالـي

اذا  ما جيت أنـا  أجيـك          ولوغبت طيفك هنا قبالـي

هـذي دقنـي و احلقهـا          لو لقيت مجنون فيك بدالـي

واژه هایی که نمی میرند

درباره  شعر عبدالوهاب البیاتی

بی شك شعر عراق را می توان آغاز گر شعر نو جهان عرب دانست . شعر نو عراق در سال 1947 با شاعران توانمندی چون بدرالشاكرالسیاب ،نازك الملائكه و عبدالوهاب البیاتی توانست به تجدید حیات شعری خود و جهان عرب در دنیای معاصر برآید .

وزن‌، عروض‌ و محتوا و معیارهای‌ مشخص و كلاسیك‌ آن‌ رهایی‌ بخشید. او كسی‌ نیست‌ جز

نازك‌الملائكه‌ كه‌ عنوان‌ بنیانگذار مسلم‌ شعر امروز عرب‌ را به‌ خود اختصاص‌ داده‌ است‌